Aylin Subaşı

(Bir Liseli Kurtarma Hikayesi) Lise ikiye kadar dünyada yalnız olduğumu düşünüyordum. Yani öyle “kimse beni anlamıyor” romantizmi değil; baya baya, “kimse düşünmüyor” tespitiyle tripliyim. O zamana kadarki okuma yolculuğum Gülten Dayıoğlu, Kemalettin Tuğcu, İpek Ongun üçgeninde dönüp duruyordu. Çocuk klasiklerini pek sevmezdim, neden bilmem. Sonra J.K. Rowling geldi, iyi ki geldi. Ama büyücüler dünyası fantastik bir kaçıştı sonuçta. Gerçek dünyayla uzlaşamıyordum. Babamdan yadigar Yaşar Kemal, Tolstoy, Dostoyevski gibi ağır toplara gereğinden erkenden bulaştım. Kullandıkları dünya, benimkine fazla benziyordu. Madem zaten içindeyim, niye tekrar okuyayım? Hayır yani Çukurova’nın güneşi televizyondan gazeteden sızıp beni de yakıyor zaten, tekrar sayfa sayfa çekmeye gerek yoktu. Annemden Duygu Asena – Kadının Adı Yok , Ahmet Altan – Aldatmak … İçimde uçtan uca gidiyorum, bir yanda işin magazini. Bir yanda “eşsiz” düşüncelerimi sakınma çabası… İlkokul-ortaokul arası yaşam, ölüm, A...

Bak ben varım orda. Onlarca, yüzlercesinin arasında. Kanat çırpıyorum kendi semalarımda, öylesine dingin ama heyecanlı. Evimde olmanın verdiği huzur hiç birşeye değişilmiyormuş. Başkasının göğünde kanadım yorulurmuş. Hep şikayet ettiğimiz uzak yüzler yine uzak ama bizim yüzlerimizmiş ya, varsın uzak olsunmuş. Sonra, nerede olduğumun -farkında-lığının heyecanı üzerimdeki. Bu toprak, bu güneş, bu deniz, bu hava... Başkaymış İstanbul'un bahar havası. Hani içine çekersin, küçücük kalbinden yüzlerce kelebek havalanır ya; sevda kokar, dostluk kokar buram buram... Her gün ilk kez görüyormuşcasına, hergün yeni bir şehre merhaba dercesine çırpıyorum kanatlarımı bu şehirde. Her gün yeni birşey öğrenip, hiç bilmediğim bir şehir efsanesine kulak kabartabiliyorum. Hiç olmazsa kendi efsanemi yaratıyorum: İlham Perisi denen şey zaten İstanbul'muş. Bak ben varım orda. Onlarca, yüzlercesinin arasında. Kanat çırpıyorum kendi semalarımda, öylesine dingin ama heyecanlı. Kadıköy'den havalandım ...