Aylin Subaşı

Sirkeci’den tramvayla Beyazıt’taki Sahaflar Çarşısı’na doğru ilerlerken, bir anda gökyüzünü delen kuvvetli bir uçak sesiyle irkildim. Camdan dışarı baktığımda, tarihi yarımadanın bu hattı boyunca — turistler, yerli halk, dükkan sahipleri — herkesin aynı anda telefonlarına sarılıp gökyüzünü çektiğini fark ettim. Burada birkaç farklı bakış açısı mümkün. Birincisi: Yüzlerce yıl önce var olmuş bir devletin — üstelik şu anki Türkiye Cumhuriyeti tarafından tarihin bir döneminde sonlandırılmış, genişlemeci politikalarıyla tanınan bir imparatorluğun — bir fethi kutlanıyor. Ben bir iletişimci olarak bu tabloya şöyle bakıyorum: Erk sahipleri, semboller ve tarihten devşirilmiş imgeler aracılığıyla, kitlesel iletişim stratejileri yürütüyor. Böylece, yaşadığımız sosyal ve ekonomik krizlerin üstü örtülüyor; coşku ve görsel ihtişam, bir güç propagandası aracına dönüşüyor. Bu durumu edebi bir cümleyle şöyle ifade etmeye çalışayım: “Aynı şehirde, aynı anda bir göğe bakmak… Bu kadar farklı hayatlar, gün...