Postmodernizmle Yaşamak: Kır, Kur, Katlan
Sevemedim seni postmodernizm… ama işime yarıyorsun. Çekiç gibisin postmodernizm. Yeri geliyor camı kırıyor, yeri geliyor çiviyi çakıyorsun. Bazen de evin duvarını indirmeye kalkıyorsun, sinsice. Ben bu dünyada parçaları birleştirerek anlam bulmaya çalışan bir zavallıyım. Sen postmodernizm, bana hep parçaları gösteriyor, sonra birleştirmeme karşı çıkıyorsun. Anlamları çözüyor, sabitliği küçümsüyor, merkez yok diyor, yapı yok diyorsun. Sonra geriye kalan o “yok”la yaşa diyorsun. Ben sana uymam postmodernizm… ama seni kullanırım. alem muhabbette görsün diye yazıyorum… Her şey göreceliyse, her şey anlamsızsa... O zaman niye hâlâ kalbim kırılıyor, bir şeyleri umuyorum? Niye bazı şeyler çok komik, ve bazı şeyler çok güzel? İstemem sadece dekonstrüksiyon. İsterim hissedeyim, iteyim, çekeyim, savunayım, bazen de dönüştüreyim. Ey postmodernizm diyorsun ki: “Hiçbir yapı kutsal değildir.” Eyvallah. Ama bazı bağlar hâlâ kutsal. Ve ben onları lime lime etmek için değil, an...