29 Mayıs 2025 - İstanbul’un Fethi Kutlamaları SoloTurk Uçuşu “Şov”u

Sirkeci’den tramvayla Beyazıt’taki Sahaflar Çarşısı’na doğru ilerlerken, bir anda gökyüzünü delen kuvvetli bir uçak sesiyle irkildim. Camdan dışarı baktığımda, tarihi yarımadanın bu hattı boyunca — turistler, yerli halk, dükkan sahipleri — herkesin aynı anda telefonlarına sarılıp gökyüzünü çektiğini fark ettim.

Burada birkaç farklı bakış açısı mümkün.

Birincisi: Yüzlerce yıl önce var olmuş bir devletin — üstelik şu anki Türkiye Cumhuriyeti tarafından tarihin bir döneminde sonlandırılmış, genişlemeci politikalarıyla tanınan bir imparatorluğun — bir fethi kutlanıyor.

Ben bir iletişimci olarak bu tabloya şöyle bakıyorum:

Erk sahipleri, semboller ve tarihten devşirilmiş imgeler aracılığıyla, kitlesel iletişim stratejileri yürütüyor. Böylece, yaşadığımız sosyal ve ekonomik krizlerin üstü örtülüyor; coşku ve görsel ihtişam, bir güç propagandası aracına dönüşüyor.

Bu durumu edebi bir cümleyle şöyle ifade etmeye çalışayım:

“Aynı şehirde, aynı anda bir göğe bakmak… Bu kadar farklı hayatlar, gündemler, kökenler içinde, ortak bir ana kitlenmek…”

Bu fetih, o dönemde burada yaşayan halklara büyük acılar yaşattı. Bugün benzer tabloları dünyanın başka coğrafyalarında, örneğin Gazze’de izliyoruz. İsrail’in uyguladığı istilacı politikalar beterin beteri manzaralar yaratıyor.

Şimdi, 2025 Türkiyesi’nde, politik-ekonomik-sosyal buhran içerisinde, Gazze’de yaşananlara öfke duyarken, bir yandan İstanbul’un fethini kutlamamız… Bu, bana göre çok temel bir çelişki.

Bu toplumsal coşku, her ne kadar bir birlik duygusu yaratıyor gibi görünse de; arka planda çözülememiş sorunlar, derinleşen eşitsizlikler ve bastırılmış öfkeler hâlâ sessizce varlığını sürdürüyor.

Göğe baktık ama yere basmadık.

Kutladık ama yüzleşmedik.

An’ı yaşadık ama tarihi okumadık.

Tarihi yalnızca “kurtuluş” ve “fetih” kelimeleriyle değil; insan hakları, adalet ve barış ekseninde okumadıkça, bu coşkulu anlar sadece iyi kurgulanmış bir iletişim stratejisinin parçası olarak kalacak.